łum ludzi, grupa demonstrantów, zgraja dzieci. Takie określenia niewiele mówią czytelnikowi. Jak wyglądają demonstranci? Jakie hasła skandują? Co widnieje na transparentach? Kogo dostrzegłoby w tym tłumie oko kamery? Dziewięćdziesięcioletnią staruszkę? Matkę z dzieckiem na ręku? Demonstracja aż huczy od dźwięków, takich jak pisk klaksonów, wycie syren, ochrypnięte okrzyki dobiegające z megafonów. Jak ujarzmić scenę zbiorową? Czytaj dalej →
udujesz napięcie tak, jakbyś nadmuchiwał balonik. Nie możesz wypuścić z niego powietrza ani przekłuć go zbyt szybko. Dodaj więcej powietrza. I jeszcze więcej. Spraw, by myśli czytelnika krążyły tylko wokół Twojej opowieści. Jednak balonika nie da się rozciągać w nieskończoność. W odpowiednim momencie musi pęknąć.
ialog ożywi każdą opowieść i przeniesie czytelnika do Twojego świata. Pod warunkiem, że Ty staniesz się niewidzialny, a czytelnik będzie mógł podglądać i podsłuchiwać bohaterów, jakby stał obok nich. Jak to osiągnąć? Obserwuj bohaterów i pozwól czytelnikowi ich obserwować.
ogoda to żywioł, który zaskakuje nawet meteorologów, ale pisarz może przygotować dla swoich bohaterów taką prognozę, która zawsze się sprawdzi. Magia pisania o pogodzie polega na tym, że nie potrzeba wielu słów, by czytelnik wiedział, jak się czuje bohater. A dzięki zmiennej aurze Twoja opowieść stanie się klimatyczna.
ażda opowieść składa się ze scen, nanizanych jak koraliki na sznurek. Scena to kapsuła czasu. Pozwalasz czytelnikowi ją otworzyć, by przeniósł się wraz z Tobą w inne miejsce i czas. Nie tłumaczysz za wiele, pozwalasz mu przeżyć przygodę wraz z bohaterem. Jak napisać wciągającą scenę?
Jakie emocje targają Twoimi bohaterami? Miłość? Nienawiść? Zazdrość? Pewnie tak. Ale motorem każdej dobrej opowieści jest inne uczucie: rozczarowanie. Żeby Twoja opowieść była ciekawa, bohater nie może dostać od losu wszystkiego, czego zapragnie.
rzej muszkieterowie, trzy wiedźmy, trzech panów w łódce. Trzy to w literaturze cyfra magiczna. Począwszy od struktury opowieści a skończywszy na pojedynczych zdaniach. To nie zbieg okoliczności, że sztuki składają się z trzech aktów, słynne cytaty – z trzech myśli, a dowcipy mają trzech bohaterów. Jeśli umiejętnie użyjesz cyfry trzy, zdziałasz cuda.
zy podczas pisania słyszałeś kiedyś tajemniczy głos, który sączył Ci do ucha same złośliwości: „Nigdy nie napiszesz nic dobrego”, „Nie skończysz tej powieści”, „Ten dialog jest okropnie sztuczny”, „Daj sobie spokój z pisaniem i zajmij się czym innym.” Kto przeszkadza Ci w pisaniu i zabija marzenia? To Twój Wewnętrzny Krytyk – nikczemnik, z którym musi się zmierzyć każdy pisarz. Czytaj dalej →
Święta wierzymy w baśnie. W to, że renifer potrafi latać, otyły staruszek przeciśnie się przez każdy komin, anioł pomoże bezdomnemu odnaleźć rodzinę, a drewniany dziadek do orzechów zamieni się w księcia. Choć normalnie uznalibyśmy te historie za kiczowate, w Święta pozwalamy by ten magiczny świat wniknął do rzeczywistości, chcemy, by dobro zwyciężyło, nawet jeśli będzie to wymagało pomocy istot pozaziemskich. Jak napisać baśń, także i dla dorosłych? Czytaj dalej →
Uwielbiamy zwroty akcji. Bohater nie jest tym, za kogo go uważaliśmy. Wychodzi na jaw wydarzenie z przeszłości. Ktoś uknuł podstępny plan, którego się nie domyśliliśmy. Nagle usuwa Ci się grunt pod nogami i to Ci się podoba. Myślisz: „Wow! Nigdy bym się tego nie spodziewał!” Jak osiągnąć ten efekt? Czytaj dalej →
zasami spełniają nasze życzenia, innym razem przypominają o dawno zagrzebanych lękach, ale zawsze mówią o nas całą prawdę. Sny. Dlaczego w literaturze zwykle nie są tajemnicze i subtelne, lecz nudne i przewidywalne? Może lepiej w ogóle zrezygnować z opisywania snów? Tylko że wtedy nasi bohaterowie nigdy nie będą śnić… Czytaj dalej →
Jeśli strzelba wisi na ścianie w pierwszym akcie, to w drugim lub trzecim musi wypalić. Czytelnik czeka na ten strzał. Wszystko jedno, kto pociągnie za spust. Wydziedziczony syn może celować do ojca, ale może też zabić siebie albo…spudłować. Ważne, żeby strzelba wypaliła. Każdą obietnicę, jaką dajesz czytelnikowi, musisz spełnić.