Archetypy bohaterów. Nadopiekuńcza matka

Nadopiekuńcza matka nawiązuje do archetypu Demeter. To bardzo emocjonalna, ekspresywna postać o dużym potencjale literackim. Jej bezgraniczne oddanie bliskim może stać się ciężarem, przysparzając bohaterom dylematów moralnych. Jak stworzyć taką postać?

Spis treści:

Jaka jest nadopiekuńcza matka

Czego pragnie, a czego się boi

Przykłady i bohaterowie towarzyszący

Inne archetypy bohaterów

Jaka jest nadopiekuńcza matka

Bohaterka reprezentująca ten archetyp, paradoksalnie, wcale nie musi być matką. Cechuje ją nadmiernie poczucie odpowiedzialności za życie innych. Gdy macierzyństwo nie jest jej dane, opiekuje się cudzymi dziećmi, pacjentami, uczniami, współpracownikami.

Dzieci lub ci, o których dba, nadają jej życiu sens i znaczenie. Jeśli opiekuje się chorymi, pacjenci nazywają ją aniołem. Jej opiekuńcza natura skłania ją do angażowania się w działania charytatywne. Bez wahania pomoże też nieznajomemu na ulicy.

Jeśli jest matką, przyjaźni się z kobietami, które są równie jak ona oddane są dzieciom i rodzinie. Może rozmawiać godzinami o najnowszych metodach wychowawczych.

Po wyostrzeniu cech tej postaci, można zbudować bohaterkę, która winę za swoje rozczarowania zrzuca na dzieci i w ten sposób utrudnia im rozpoczęcie niezależnego życia. Czuje, że zrezygnowała z wszystkiego, by je wychować, a teraz wymaga szacunku i posłuszeństwa.

Często rani swoich bliskich, ale twierdzi, że robi to dla ich dobra. Wpędza ich w poczucie winy, by ich kontrolować. Za wszelką cenę chce okazać się pomocną. Uważa, że jej bliscy nie potrafią przetrwać bez niej, a tak naprawdę to ona jest od nich uzależniona.

Czego pragnie, a czego się boi

Ma tendencję do przedkładania dobra innych ponad własne. Nie potrafi odmawiać, nakłada na siebie zbyt dużo obowiązków, aby wszystkich zadowolić. Jest typem męczennicy, gotowej poświęcić się dla dobra grupy.

Jeśli w grę wchodzi dobro dziecka, nie cofnie się przed niczym. Gdy jej dziecko jest o coś oskarżane, weźmie całą winę na siebie, nawet jeśli miałaby to później okupić depresją.

Jej nadopiekuńczość może jednak stać się dla innych ciężarem. Często chroni innych przed niebezpieczeństwami, które nie istnieją. Nie przyjmuje do wiadomości, że takim działaniem niszczy niezależność swych bliskich. Nie potrafi przyznać przed sobą, że panicznie boi się utracić osobę, którą się opiekuje.

Chce czuć się potrzebną i trudno jej pogodzić się z tym, że dzieci muszą kiedyś dorosnąć i opuścić dom. Jest bardzo podatna na syndrom pustego gniazda. Robi wszystko, by ludzie myśleli, że jej potrzebują, ale w rzeczywistości to ona nie potrafi żyć bez nich. Zajmując się problemami innych, unika myślenia o sobie. Boi się własnych myśli i emocji.

Aby ukazać pełnię osobowości tej bohaterki dobrze jest zmusić ją do tego, by uwolniła się od przywiązania do dzieci lub tych, którymi się opiekuje. W odkryciu własnej tożsamości może jej pomóc hobby, takie jak np. joga czy pisanie, jak również inni bohaterowie.